Сураи Оли-Имрон

تفسير سوراي أولي عمرون

Тафсири Сураи Оли-Имрон

Сураи Оли Имрон

Сураи 3-юми Қуръон буда, дар Мадина нозил шуда, аз 200 оят иборат аст.

Бисмиллоҳи-р-Раҳмони-р-Раҳом.

“Оли Имрон” ном бурдани ин сураи муборак барои он аст, ки дар он қисса ва фазилати оилаи Имрон, ки ӯ падари Марям (а) буд, зикр мешавад.

Аксари мардуми диндор, қатъи назар аз он ки дар кадом дине бошанд, медонанд, ки Марям модари Исо (а) аст. Фазилати сураи мазкур, чунонеки Аннавос бинни Самъон ривоят мекунад, дар он аст, ки номбурда мегӯяд, аз Расулуллоҳ (с) шунидам, ки гуфтанд: «Рӯзи қиёмат чун Қуръону аҳли онро, ки ба Қуръон амал кардаанд, оварда шаванд, пешопеши онҳо сураи “Бақара” ва “Оли Имрон” меоянд”. (Mуслим).

Сураи “Оли Имрон” дар Мадинаи Мунаввара нозил шуда, баъди сураи Бақара аз сураҳои дарозтарини Қуръон ба ҳисоб меравад. Сураи муборак ба рукнҳои асосии шаръӣ аҳамият дода, хусусан ба рукни ақидавӣ, бо овардани далелҳои шаръӣ аҳамияти хоссе медиҳад. Яъне барои ваҳдонияти Аллоҳтаъолоро донистан далелҳои асосии шаръиро пешниҳод сохта ва дар идомаи он хусусан далелҳои ба ҷиҳод дар роҳи ризои Аллоҳ далолаткунандаро пешкаши хонанда мегардонад. Барои исбот кардани ваҳдонияти Аллоҳтаъоло ва ҳаққ будани пайғамбарии Муҳаммад (с) ва росту дуруст будани Қуръон дар ин сура оятҳое нозил шудааст, ки он шубҳаҳоеро, ки аҳли китоб алайҳи Ислому Қуръон ва фаъолияти Муҳаммад (с) зоҳир намуданд, рад мекунад. Ин ҳақиқат аст, ки сураи “Бақара” аҳволи гурӯҳи аввали аҳли китобро, яъне яҳудиёнро дар бар гирифта, он нияти хабисе (нопоке), ки онҳо дар барои Ислому муслимин доштанду онро пӯшида нигоҳ медоштанд, зикр менамояд. Дар баробари ин сураи “Оли Имрон” аҳволи гурӯҳи дигареро аз аҳли китоб, ки онҳо (насоро) дар шаъни Исо (а) ҷидол намуда, ӯ (а)-ро Худо мешумориданду рисолати Пайғамбари охируззамон (с) ва Қуръонро инкор доштанд, дар бар мегирад. Тақрибан нисфи сураи “Оли Имрон” аз аҳволи онҳо сухан мекунад.