Catherine The Vampire

Het leven van een eenzame vampier

De dag liep ten einde. Catherine begon wakker te worden. Zoals altijd was het eerste wat ze opmerkte toen ze haar ogen opende de geur van vocht in de kelder. Het kon haar niet zoveel schelen; ze was er in de afgelopen decennia aan gewend geraakt, maar ze merkte het altijd als ze wakker werd. Ze woonde in een kleine kamer in de kelder van een verlaten huis. Hier had ooit een dakloze gewoond, dus er stonden wat meubels in de kamer en de muren waren gedeeltelijk bedekt met oud, versleten behang, waarachter ze soms het geritsel van insecten kon horen. Catherine was nu helemaal wakker en strekte zich uit als een kat en ging rechtop op de matras zitten. Ze wist niet zeker wat ze vandaag zou doen. Haar dorst naar bloed, die ze af en toe ervoer, was op dit moment niet bijzonder hinderlijk. Ze was de avond ervoor gaan jagen, zodat ze de komende dagen rustig kon leven. Toen ze zich iets naar links draaide, merkte ze dat ze niet alleen in de kamer was; een kat zat naast haar en keek aandachtig naar haar. Catherine hield meer van katten dan wie dan ook ter wereld; ze vertrouwde ze. Er waren er veel geweest in haar leven, dat al bijna vijfhonderd jaar besloeg. Catherine was al lang gestopt met het benoemen van hen, omdat het benoemen van een kat het moeilijker maakte om ze later kwijt te raken. De kat stond op en rekte zich uit, net zoals Catherine had gedaan, en liep toen naar haar toe. 'Jij en ik lijken op elkaar,' zei Catherine, terwijl ze ook opstond. "Er ligt weer een dag voor ons. Laten we gaan, het is al donker. Het is tijd om naar buiten te gaan." De twee liepen richting de uitgang...