Geschiedenis van België

België

De geschiedenis van België begint eigenlijk pas met de oprichting van deze staat in 1830. Weliswaar leven op het gebied van het huidige België mensen al sinds het stenen tijdperk. Lange tijd heersten verschillende vorsten, steden en bisschoppen over dit gebied. Pas aan het eind van de middeleeuwen werd het het verenigd onder het gezag van de Habsburgse dynastie, samen met de Noordelijke Nederlanden. Omdat de regent in latere tijd uit het Oostenrijkse gedeelte van het Habsburgse rijk kwam, noemde men de zuidelijke Lage Landen ook de Oostenrijkse Nederlanden.

In het jaar 1815 werd Napoleon in de buurt van Brussel verslagen. De Zuidelijke Nederlanden werden bij de noordelijke aangesloten, met Willem-Frederik, een telg uit de Friese/Noord-Nederlandse Oranje-Nassaufamilie, als staatshoofd. Vanwege de politieke, confessionele en taalkundige verschillen tussen het noorden en het zuiden kwam het in 1830 tot een opstand in Brussel en andere zuidelijke steden, ook in het grootste gedeelte van Luxemburg. Het duurde tot 1839 dat het Noorden het verlies van België erkende. België werd een zelfstandig koninkrijk en verwierf ook een eigen kolonie, Congo.

Het land maakte beide wereldoorlogen onder Duitse bezetting mee. In 1919 werd het Belgisch grondgebied vergroot met een stuk Duitsland, Eupen-Malmédy. België beleefde de economische welvaart na de oorlog en de Europese eenwording, met Brussel als een van de belangrijkste zetels van Europese instituties. Verschillen tussen Vlamingen en Walen leidden tot een diepgaande hervorming van de staat: het centralistisch koninkrijk werd in de periode 1970-1993 een federale staat.