Black hole theory - Summury

Czarna dziura to najbardziej dziwny obiekt we wszechświecie

Czarne dziury są znane jako substancje, które pochłaniają wszystko w przestrzeni.

Czarna dziura to najdziwniejszy obiekt we wszechświecie. Obiekt, który przechodzi za nim, wydaje się być mocno zniekształcony z powodu wpływu czarnej dziury na propagację światła. Zmień swój smartfon lub tablet w ogólny symulator relatywistyczny i poruszaj czarną dziurą.

Czarna dziura to obszar czasoprzestrzeni, w którym grawitacja jest tak silna, że ​​nic — żadne cząstki ani nawet promieniowanie elektromagnetyczne, takie jak światło — nie może z niej uciec. Ogólna teoria względności przewiduje, że wystarczająco zwarta masa może zdeformować czasoprzestrzeń, tworząc czarną dziurę. Granica regionu, z którego nie ma możliwości ucieczki, nazywana jest horyzontem zdarzeń. Chociaż horyzont zdarzeń ma ogromny wpływ na losy i okoliczności przechodzenia przez niego obiektu, zgodnie z ogólną teorią względności nie ma on lokalnie wykrywalnych cech.

Pod wieloma względami czarna dziura zachowuje się jak idealne czarne ciało, ponieważ nie odbija światła. Co więcej, kwantowa teoria pola w zakrzywionej czasoprzestrzeni przewiduje, że horyzonty zdarzeń emitują promieniowanie Hawkinga o takim samym widmie jak ciało czarne o temperaturze odwrotnie proporcjonalnej do jego masy. Temperatura ta jest rzędu miliardowych części kelwina dla czarnych dziur o masie gwiazdowej, co zasadniczo uniemożliwia obserwację.

Czarne dziury to punkty w przestrzeni, które są tak gęste, że tworzą głębokie zagłębienia grawitacyjne. Poza pewnym obszarem nawet światło nie może uciec przed potężnym szarpnięciem grawitacji czarnej dziury. A wszystko, co podejdzie zbyt blisko, to jego gwiazda, planeta lub statek kosmiczny zostanie rozciągnięty i ściśnięty jak kit w teoretycznym procesie znanym jako spaghetyfikacja.

Mechanika kwantowa zapewnia inny sposób ucieczki cząstek z czarnej dziury. Zgodnie z teorią, pary cząstek subatomowych nieustannie pojawiają się i znikają wokół horyzontu zdarzeń czarnej dziury. Co jakiś czas konfiguracja jest dopasowywana we właściwy sposób, aby jeden z partnerów wpadł do czarnej dziury. Identyczny towarzysz cząstki zostaje następnie wyrzucony z niezwykle dużą prędkością, pozbawiając czarną dziurę niewielkiej ilości energii.