Erika Bartoli

Osobiste portfolio Eriki Bartoli

Urodziłem się 30 sierpnia 1976 roku w Reggio Emilia i dorastałem w Bagnolo in Piano, małym miasteczku w prowincji, w której nadal mieszkam. Uczęszczałem do instytutu technicznego dla „Sekretarzy i korespondentów firm w językach obcych”, a moim ulubionym przedmiotem było pisanie na maszynie. W 1995 roku brałam udział za pośrednictwem szkoły w Europejskim Konkursie Uczniowskim „Protagonista la donna” z wierszem.Zawsze byłam introwertycznym dzieckiem, które nie lubi być w centrum uwagi; nawet teraz, przed publicznością, wpadam w panikę, a adrenalina zaćmiewa mi mózg, dlatego zawsze wolałem żyć swoją poezją sam, bez dzielenia się, z wyjątkiem kilku okazji. Pierwszy wiersz napisałem w wieku 8 lat stary, poświęcony słynnemu piosenkarzowi, którego imienia nie wymienię. Od tamtej pory nigdy nie przestałem. Zawsze wszystko notowałem na papierze, a nie ustnie, bo bałem się popełnić błąd i zostać niezrozumianym, co towarzyszy mi do dziś.Przez wiele lat byłem pracownikiem firmy wydawniczej, dział prepress, to jest układ komputera. W firmie wykonywałem wiele zadań m.in.: maszynistka, operator centrali, sekretarka biura spedycyjnego, sekretarka biura technicznego, macintosh pager.W 2016 i 2017 współpracowałam pisząc dwa artykuły z redakcją gazety miejskiej „Bagnolottanta” .Poza pisaniem od zawsze pasjonowało mnie rysowanie i prace ręczne, aw szczególności szydełkowanie, którym wszystko tworzę; ważne, że jest strona pomysłowa i kreatywna.Jestem mamą dwóch wspaniałych dziewczynek w wieku 20 i 14 lat, które podjęły studia na ścieżkach artystycznych. Starsza uzyskała dyplom projektanta złotnictwa, młodsza rozpoczęła studia, by zostać znawcą mody krawieckiej. Obie dziewczyny są bardzo dobre w rysowaniu, w rzeczywistości pierwsza zrobiła mi rysunki logo, okładki i wizerunku osobistego.Jestem osobą niezwykle empatyczną, trochę pesymistyczną, nieostrożną, z małą pamięcią i dziewczyną z duszą ; moje uczucia mówią, że żyję na innej planecie. Ta możliwość, którą dał mi Dantebus, jest dla mnie naprawdę ekscytująca, właśnie ze względu na mój charakter, który dużo podsumowałem w powyższych wierszach. Sama myśl, że ktoś będzie miał okazję przeczytać jedno z moich pism, napełnia mnie entuzjazmem i pomaga mi w procesie porównywania się ze sobą, mieć większą samoocenę.