History of DR Congo

ประวัติศาสตร์สาธารณรัฐประชาธิปไตยคองโก

การตั้งถิ่นฐานของมนุษย์ที่เก่าแก่ที่สุดเท่าที่ทราบในปัจจุบันคือสาธารณรัฐประชาธิปไตยคองโกมีอายุย้อนกลับไปถึงยุคหินกลาง เมื่อประมาณ 90,000 ปีที่แล้ว รัฐที่แท้จริงแห่งแรก เช่น Kongo, Lunda, Luba และ Kuba ปรากฏขึ้นทางใต้ของป่าเส้นศูนย์สูตรบนสะวันนาตั้งแต่ศตวรรษที่ 14 เป็นต้นไป

ราชอาณาจักรคองโกควบคุมพื้นที่ส่วนใหญ่ของแอฟริกาตะวันตกและตอนกลาง รวมถึงพื้นที่ทางตะวันตกของสาธารณรัฐประชาธิปไตยคองโกระหว่างศตวรรษที่ 14 ถึงต้นศตวรรษที่ 19 เมื่อถึงจุดสูงสุด มีผู้คนมากถึง 500,000 คน และเมืองหลวงของที่นี่เป็นที่รู้จักในชื่อ มบันซา-คองโก (ทางตอนใต้ของมาตาดี ในแองโกลาสมัยใหม่) ในช่วงปลายศตวรรษที่ 15 กะลาสีเรือชาวโปรตุเกสเดินทางมาถึงอาณาจักรคองโก และสิ่งนี้นำไปสู่ช่วงเวลาแห่งความเจริญรุ่งเรืองและการรวมตัวกันอย่างมาก โดยที่อำนาจของกษัตริย์ก่อตั้งขึ้นจากการค้าของโปรตุเกส กษัตริย์อาฟองโซที่ 1 (ค.ศ. 1506–1543) ได้ทำการบุกตรวจค้นในเขตใกล้เคียงเพื่อตอบสนองต่อคำร้องขอทาสของโปรตุเกส หลังจากการสวรรคตของเขา อาณาจักรก็ประสบกับวิกฤติครั้งใหญ่

การค้าทาสในมหาสมุทรแอตแลนติกเกิดขึ้นระหว่างประมาณปี ค.ศ. 1500 ถึงปี ค.ศ. 1850 โดยชายฝั่งตะวันตกทั้งหมดของแอฟริกาเป็นเป้าหมาย แต่บริเวณรอบปากคองโกประสบปัญหาทาสอย่างเข้มข้นที่สุด ตามแนวชายฝั่งที่ยาวประมาณ 400 กิโลเมตร (250 ไมล์) มีผู้คนประมาณ 4 ล้านคนตกเป็นทาสและส่งข้ามมหาสมุทรแอตแลนติกไปยังไร่อ้อยในบราซิล สหรัฐอเมริกา และแคริบเบียน ตั้งแต่ปี พ.ศ. 2323 เป็นต้นมา มีความต้องการทาสในสหรัฐอเมริกาเพิ่มมากขึ้น ส่งผลให้มีคนตกเป็นทาสมากขึ้น ภายในปี 1780 มีการขนส่งผู้คนมากกว่า 15,000 คนต่อปีจากชายฝั่ง Loango ทางตอนเหนือของคองโก

ในปี 1870 นักสำรวจ เฮนรี มอร์ตัน สแตนลีย์ เข้ามาและสำรวจสิ่งที่ปัจจุบันเรียกว่าสาธารณรัฐประชาธิปไตยคองโก การล่าอาณานิคมของเบลเยียมในคองโกเริ่มขึ้นในปี พ.ศ. 2428 เมื่อกษัตริย์ลีโอโปลด์ที่ 2 ก่อตั้งและปกครองรัฐอิสระคองโก อย่างไรก็ตาม การควบคุมพื้นที่ขนาดใหญ่ดังกล่าวโดยพฤตินัยใช้เวลาหลายทศวรรษจึงจะบรรลุผล ด่านหลายแห่งถูกสร้างขึ้นเพื่อขยายอำนาจของรัฐเหนือดินแดนอันกว้างใหญ่เช่นนี้ ในปี พ.ศ. 2428 มีการจัดตั้ง Force Publique ซึ่งเป็นกองทัพอาณานิคมที่มีนายทหารผิวขาวและทหารผิวดำ ในปี พ.ศ. 2429 เลียวโปลด์แต่งตั้ง Camille Jansen เป็นผู้ว่าการเบลเยียมคนแรกของคองโก ในช่วงปลายศตวรรษที่ 19 มิชชันนารีที่เป็นคริสเตียน (รวมทั้งคาทอลิกและโปรเตสแตนต์) หลายคนเดินทางมาโดยตั้งใจที่จะเปลี่ยนศาสนาให้กับประชากรในท้องถิ่น ทางรถไฟระหว่างมาทาดีและสแตนลีย์พูลสร้างขึ้นในช่วงทศวรรษที่ 1890 รายงานการฆาตกรรม การทรมาน และการละเมิดอื่นๆ อย่างกว้างขวางในสวนยางพาราทำให้เกิดความไม่พอใจในระดับสากลและเบลเยียม และรัฐบาลเบลเยียมได้โอนการควบคุมภูมิภาคนี้จากพระเจ้าเลโอโปลด์ที่ 2 และสถาปนาคองโกเบลเยียมในปี พ.ศ. 2451

หลังจากเหตุการณ์ความไม่สงบ เบลเยียมได้รับเอกราชจากคองโกในเดือนมิถุนายน พ.ศ. 2503 อย่างไรก็ตาม คองโกยังคงไม่มั่นคง ซึ่งนำไปสู่วิกฤตการณ์คองโก ซึ่งรัฐบาลส่วนภูมิภาคของคาทันกาและกาไซใต้พยายามได้รับเอกราชโดยได้รับการสนับสนุนจากเบลเยียม นายกรัฐมนตรีปาทริซ ลูมุมบาพยายามระงับการแยกตัวออกโดยได้รับความช่วยเหลือจากสหภาพโซเวียตซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของสงครามเย็น ส่งผลให้สหรัฐฯ สนับสนุนรัฐประหารที่นำโดยพันเอกโจเซฟ โมบูตูในเดือนกันยายน พ.ศ. 2503 ลูมุมบาถูกส่งมอบให้กับรัฐบาลกาตางันและประหารชีวิตใน มกราคม 1961 ต่อมาขบวนการแบ่งแยกดินแดนพ่ายแพ้โดยรัฐบาลคองโก เช่นเดียวกับกลุ่มกบฏซิมบาที่ได้รับการสนับสนุนจากโซเวียต หลังจากวิกฤตการณ์คองโกสิ้นสุดลงในปี พ.ศ. 2508 โจเซฟ คาซา-วูบูถูกปลด และโมบูตูยึดอำนาจทั้งหมดของประเทศ และต่อมาเปลี่ยนชื่อเป็นซาอีร์ เขาพยายามที่จะทำให้ประเทศเป็นแอฟริกา โดยเปลี่ยนชื่อของตัวเองเป็น Mobutu Sese Seko Kuku Ngbendu Wa Za ​​Banga และเรียกร้องให้พลเมืองแอฟริกันเปลี่ยนชื่อตะวันตกเป็นชื่อแอฟริกันแบบดั้งเดิม โมบูตูพยายามปราบปรามการต่อต้านการปกครองของเขา ซึ่งเขาทำได้สำเร็จตลอดทศวรรษ 1980 อย่างไรก็ตาม เมื่อระบอบการปกครองของเขาอ่อนแอลงในช่วงทศวรรษ 1990 โมบูตูจึงถูกบังคับให้ตกลงที่จะจัดตั้งรัฐบาลแบ่งปันอำนาจกับพรรคฝ่ายค้าน โมบูตูยังคงเป็นประมุขแห่งรัฐและสัญญาว่าจะมีการเลือกตั้งภายในสองปีข้างหน้าซึ่งไม่เคยเกิดขึ้นเลย