دایی جان ناپلئون

約翰拿破崙叔叔

دایی جان ناپلنون

دایی جان ناپلئون نام رمانی طنز از ایرج پزشکزاد است که در ۱۳۴۹ نوشته شد. این رمان که از پرفروش‌ترین کتاب‌های ایرانی‌ست با لحنی طنز تیپ‌های شخصیت‌های جامعهٔ ایرانی را به ریشخند می‌گیرد.

خط داستانی اصلی رمان دایی جان ناپلئون عشق نوجوانانه سعید به لیلی، دختر دایی جان، است اما در پس‌زمینه این عشق پاک حجم انبوهی از روابط خنده‌آور و ریاکارانه میان زنان و مردان برقرار است که داستان عشق سعید را هم کم و بیش از شکل خود خارج می‌کنند. ایرج پزشکزاد در نهایت نیز اجازه پایانی خوش به عشق دو نوجوان رمانش نمی‌دهد. لیلی به رغم میلش ناچار به ازدواج با پسرعمویش پوری می‌شود و از سعید دور می‌ماند. اسدلله میرزا برای دلداری دادن به سعید داستانی از زندگی عاشقانه گذشته‌اش تعریف می‌کند که در نهایت به چه جهنمی ختم شده است. به این ترتیب پزشکزاد تبدیل به یکی از اولین کسانی می‌شود که تابوی ستایش و تقدیس عشق را در هم می‌شکند و آن را به امری زمینی تبدیل می‌کند.