Pythagorean cipher

شبیه ساز رمز فیثاغورث باستان

رمز فیثاغورث یک سیستم رمزنگاری از رمزنگاری کلاسیک است که از نظر زمان قدیمی‌تر از سیستم‌های دیگر مانند رمز سزار است. فیثاغورثی ها بر اساس تئوری موسیقی پیشگام فیثاغورث توصیف کردند و در طول جنگ دوم پونیک توسط امپراتوری یونان به طور گسترده ای مورد استفاده قرار گرفت.

به گفته پلوتارک، امپراتوری روم ترجیح داد رمز سزار را به دلیل ساده‌تر بودن رمز فیثاغورثی و همچنین به دلیل محدودیت‌های این نوع رمز به دلیل مشکل گرگ پنجم، که باعث ایجاد خطا در فرآیند رمزگشایی به دست آمده، اتخاذ کند. از انحراف با ویرگول فیثاغورث. شرح این روش را می توان در کار پلوتارک یافت، علاوه بر مقایسه با رمز اسکلت اسپارتی.

به گفته مورخان دیگر، این رمز به رمزشناسان یا کاتبانی متبحر در تئوری موسیقی و با گوش موسیقیایی بسیار تحصیل کرده نیاز داشت. و اگرچه امکان انتقال آن را در فواصل دور با استفاده از آلات موسیقی مختلف آن زمان فراهم می کرد، اما سیستم های دیگر غالب بودند.

افلاطون فیلسوف در بخشی از دیالوگ های خود به سیستمی پیشین از سیستم فیثاغورث که توسط آتلانتیس ها استفاده می شد اشاره می کند. حتی در آن نیز تأثیر آشکاری در تعریف و کاربرد آن مطرح شده است. از آنجایی که هیچ سندی در مورد آتلانتیس و همچنین وجود واقعی آن وجود ندارد، این گفته قابل تایید نیست.

بهبود سیستم‌های نت‌نویسی موسیقی که در قرون وسطی تولید می‌شد، به این نوع رمز کلاسیک اجازه داد تا علاوه بر امکان تکثیر انواع مختلف، گسترش یابد. اما به همان اندازه، مشکلات ناشی از خلق و خوی ناشی از کوک فیثاغورثی، باعث شد که در هنگام رمزگشایی دائماً مشکلاتی ایجاد شود، اگرچه رمزنگاری به صورت نوشتاری بر روی یک چوب منتقل می شد و نه از طریق انتشار صداها با استفاده از یک آلت موسیقی. علاوه بر این، سردرگمی مداوم در معیارهای رمزگذاری در زمانی که هیچ اتفاق نظری مانند فقط لحن وجود نداشت. در آن زمان هیچ استاندارد موسیقی وجود نداشت، و این روش رمزگذاری را پیچیده می کرد، حتی اگر هر دو طرف کلید متقارن و رویه را در اختیار داشتند.

طبق برخی تواریخ، سیستم رمزنگاری در طول حمله مسلمانان به اندلس بسیار مهم بود و برای انتقال پیام های نظامی مهم استفاده می شد. برخی از وقایع نگاران آن زمان اطمینان می دهند که به لطف انتشار اندک آن، فرهنگ های زیادی وجود داشتند که از این روش رمزگذاری بی اطلاع بودند، که به نفع تبدیل شدن به یک نقطه قوت برای تحلیلگران رمزگذاری بود.

در دوران رنسانس، به لطف ظهور خلقیات جدید، رمز فیثاغورث توسط برخی از رمزنگارها بر رمز ویژنر ترجیح داده شد. یک بحث پر جنب و جوش در مورد حساسیت هر دو سیستم رمزنگاری به تجزیه و تحلیل فرکانس و تعداد رمزنگاری های مورد نیاز برای شکستن هر یک از روش ها وجود داشت. حقیقت این است که سادگی سیستم های جایگزینی کلاسیک مزیت بزرگی نسبت به روش مبتنی بر تئوری موسیقی بود که به منحنی یادگیری بیشتری نیاز داشت. از سوی دیگر، انتقال شفاهی به عنوان یک مزیت ارائه نمی شد، در واقع آنها پیام ها را از طریق یک رمزگذاری مکتوب موسیقی ارسال می کردند. آنچه همچنین در مقایسه با توصیف اصلی روش طبق منابع مختلف، تناقض به نظر می رسید.

در حال حاضر، رمز فیثاغورثی تنها علاقه آموزشی دارد، و به عنوان یک بخش مقدماتی در سیستم های رمزنگاری کلاسیک مورد مطالعه قرار می گیرد. درست است که برخی از محققان وجود دارند که استدلال می کنند که در زمان تعریف آن، این سیستم رمزنگاری پیشرفته برای زمان خود بود و در مقایسه با سایر روش های معاصر بسیار قوی بود. اما به همان اندازه، بسیاری از کسانی هستند که معتقدند پیچیدگی آن موجه نبود، زیرا جایگزین های ساده تر و چابک تری وجود دارد که امنیت معادل را ارائه می دهند.