CrPC 1973 English Study Guide

Podręcznik do pełnego CrPC - Kodeks postępowania karnego 1973

Zastrzeżenie: Ta aplikacja nie jest powiązana z żadną jednostką rządową ani nie jest jej reprezentatywna. Jest to prywatna platforma stworzona do celów edukacyjnych. Wszelkie informacje lub usługi udostępniane przez tę aplikację nie są zatwierdzane ani sankcjonowane przez żaden organ rządowy. Źródło treści: https://lddashboard.legislative.gov.in/actsofparliamentfromtheyear/code-criminal-procedure-act-1973

Kodeks postępowania karnego (CrPC) to główne przepisy dotyczące procedury stosowania prawa karnego materialnego w Indiach. Została uchwalona w 1973 r. i weszła w życie 1 kwietnia 1974 r.[2] Zapewnia mechanizmy dochodzenia w sprawie przestępstwa, zatrzymywania podejrzanych przestępców, gromadzenia dowodów, ustalania winy lub niewinności oskarżonego oraz ustalania kary dla winnego. Dodatkowo zajmuje się również zakłócaniem porządku publicznego, zapobieganiem przestępstwom oraz utrzymaniem żony, dziecka i rodziców.

Obecnie ustawa zawiera 484 działy, 2 załączniki i 56 formularzy. Sekcje są podzielone na 37 rozdziałów.

Historia

W średniowiecznych Indiach, po podboju przez muzułmanów, rozpowszechniło się mahometańskie prawo karne. Brytyjscy władcy przyjęli ustawę regulacyjną z 1773 r., na mocy której ustanowiono Sąd Najwyższy w Kalkucie, a później w Madrasie i Bombaju. Sąd Najwyższy miał stosować brytyjskie prawo procesowe przy orzekaniu w sprawach poddanych Korony. Po powstaniu 1857 r. korona przejęła administrację w Indiach. Kodeks postępowania karnego z 1861 r. został uchwalony przez brytyjski parlament. Kodeks z 1861 r. obowiązywał po uzyskaniu niepodległości i został zmieniony w 1969 r. Ostatecznie został zastąpiony w 1972 r.

Klasyfikacja przestępstw w Kodeksie

Przestępstwa rozpoznawalne i nierozpoznawalne

Główny artykuł: rozpoznawalne przestępstwo

Przestępstwa rozpoznawalne to przestępstwa, za które funkcjonariusz policji może aresztować bez nakazu sądowego zgodnie z pierwszym załącznikiem kodeksu. W przypadkach, których nie można rozpoznać, funkcjonariusz policji może aresztować jedynie po uzyskaniu należytego upoważnienia na podstawie nakazu. Przestępstwa niepoznawalne są na ogół przestępstwami stosunkowo mniej poważnymi niż przestępstwa rozpoznawalne. Rozpoznawalne przestępstwa zgłaszane zgodnie z sekcją 154 Cr.P.C, natomiast przestępstwa nierozpoznawalne zgłaszane zgodnie z sekcją 155 Cr.P.C. W przypadku przestępstw, których nie można rozpoznać, sędzia pokoju jest upoważniony do rozpatrzenia sprawy zgodnie z sekcją 190 Cr.P.C. Zgodnie z art. 156(3) Cr.P.C, sędzia pokoju jest uprawniony do skierowania policji do zarejestrowania sprawy, zbadania jej i złożenia wniosku/raportu w celu anulowania. (2003 PCr.L.J.1282)

Sprawa z wezwaniem i sprawa z nakazem

Zgodnie z art. 204 kodeksu sędzia pokoju, stwierdzający popełnienie przestępstwa, ma obowiązek wezwać oskarżonego do stawiennictwa, jeżeli sprawa ma charakter wezwania. Jeżeli sprawa wydaje się mieć charakter nakazowy, może on wydać nakaz lub wezwanie, według własnego uznania. Artykuł 2(w) Kodeksu definiuje sprawę z wezwaniem do zapłaty jako sprawę dotyczącą przestępstwa, a nie sprawę nakazową. Artykuł 2(x) Kodeksu definiuje sprawę nakazową jako sprawę dotyczącą przestępstwa zagrożonego karą śmierci, dożywotniego pozbawienia wolności lub pozbawienia wolności na okres przekraczający dwa lata.