Hakayat-e-Rumi (Roomi)

Maulana Jalaluddin Rumi był perskim poetą, islamskim derwiszem i sufickim mistykiem

Maulana Jalaluddin Rumi był trzynastowiecznym perskim poetą, islamskim derwiszem i sufickim mistykiem. Uważany jest za jednego z największych mistrzów duchowych i intelektów poetyckich. Urodzony w 1207 r., Należał do rodziny uczonych teologów. Wykorzystał okoliczności życia codziennego do opisania świata duchowego. Wiersze Rumiego zyskały ogromną popularność, zwłaszcza wśród perskich użytkowników Afganistanu, Iranu i Tadżykistanu. Liczne wiersze wielkiego poety zostały przetłumaczone na różne języki.

Dzieciństwo

Jalaluddin Rumi urodził się 30 września 1207 r. W Balkh (w dzisiejszym Afganistanie). Jego ojciec, Bahaduddin Walad, był teologiem, prawnikiem i mistykiem, podczas gdy jego matką była Mumina Khatun. Kiedy Mongołowie najechali Azję Środkową w latach 1215-1220, Rumi opuścił Balkh wraz ze swoją rodziną i grupą uczniów. Migrująca karawana dużo podróżowała po ziemiach muzułmańskich, w tym w Bagdadzie, Damaszku, Malatyi, Erzincan, Sivas, Kayseri i Nigde. Po pielgrzymce do Mekki ostatecznie osiedlili się w Konyi, położonej w dzisiejszej zachodniej Turcji. W tym czasie ojciec Rumiego był islamskim teologiem, nauczycielem i kaznodzieją.

Kariera

Rumi był uczniem Sayyeda Burhana ud-Din Muhaqqiq Termazi, jednego z uczniów jego ojca. Pod kierunkiem Sayyeda Termaziego praktykował sufizm i zdobył dużą wiedzę na temat spraw duchowych i tajemnic świata duchów. Po upadku Bahaduddin w 1231 r. Rumi odziedziczył pozycję ojca i został wybitnym nauczycielem religijnym. Głosił w meczetach w Konyi. Zanim Rumi osiągnął wiek 24 lat, udowodnił, że jest dobrze poinformowanym uczonym w dziedzinie nauk religijnych.

Punkt zwrotny życia Rumiego

Rumi był już nauczycielem i teologiem, kiedy w 1244 r. Natknął się na wędrowny derwisz o imieniu Szamsuddin z Tabriz. Spotkanie okazało się punktem zwrotnym w jego życiu. Shamsuddin i Rumi stali się bardzo bliskimi przyjaciółmi. Szamowie udali się do Damaszku, gdzie rzekomo został zabity przez uczniów Rumiego, którzy byli urażeni ich bliskim związkiem. Rumi wyraził swoją miłość do Shamsuddina i żal po jego śmierci, poprzez muzykę, taniec i wiersze.

Przez prawie dziesięć lat po spotkaniu z Shamsuddinem Rumi poświęcił się pisaniu ghazali. Zrobił kompilację ghazali i nazwał ją Diwan-e-Kabir lub Diwan-e Shams-e Tabrizi. Następnie Rumi spotkał złotnika - Salaud-Din-e Zarkuba - którego uczynił swoim towarzyszem. Kiedy Salaud-Din-e Zarkub zmarł, Rumi zaprzyjaźnił się z jednym ze swoich ulubionych uczniów o imieniu Hussam-e Chalabi. Rumi spędził większość późniejszych lat swojego życia w Anatolii, gdzie ukończył sześć tomów swojego arcydzieła, Masnavi.

Dziedzictwo

Popularność Rumiego przekroczyła granice narodowe i etniczne. Uważany jest za jednego z poetów klasycznych, przez osoby posługujące się językiem perskim w Iranie, Afganistanie i Tadżykistanie. Przez wiele lat miał wielki wpływ na literaturę turecką. Popularność jego dzieł zainspirowała wielu artystów, w tym Mohammada Rezę Shajarian (Iran), Shahram Nazeri (Iran), Davood Azad (Iran) i Ustad Mohammad Hashem Cheshti (Afganistan), aby dać klasyczną interpretację jego wierszy. Prace Rumiego zostały przetłumaczone na wiele języków na całym świecie, w tym na rosyjski, niemiecki, urdu, turecki, arabski, francuski, włoski i hiszpański.

Śmierć

Rumi wyjechał ze świata 17 grudnia 1273 roku, w Konyi, na terytorium Imperium Seldżuków (obecnie znajduje się w Turcji). Został pochowany obok swojego ojca w Konyi. W Konyi zbudowano grobowiec zwany mauzoleum Mevlana, upamiętniający wielkiego sufiego poetę. Składa się z meczetu, derwiszów i sali tanecznej. Święte miejsce odwiedzają jego wielbiciele pochodzący z różnych części świata.