Karbala

Bitwa pod Karbalą toczyła się między armią Jazydów a małą armią Husajna RA

Bitwa pod Karbalą stoczona została 10 października 680 roku (10 Muharram w roku 61 AH kalendarza islamskiego) pomiędzy armią drugiego kalifa Umajjadów Yazida I a małą armią dowodzoną przez Husajna ibn Alego, wnuka islamskiego proroka Mahometa , w Karbali, współczesny Irak.

Przed śmiercią kalif Umajjadów Muawiyah I wyznaczył swojego syna Yazida na swojego następcę. Nominację Jazyda zakwestionowali synowie kilku wybitnych towarzyszy Mahometa, w tym Husajna, syna czwartego kalifa Alego, oraz Abd Allaha ibn Zubajra. Po śmierci Muawiyah w 680 roku n.e. Jazyd zażądał wierności od Husajna i innych dysydentów. Husajn nie dał wierności i udał się do Mekki. Mieszkańcy Kufy, irackiego miasta garnizonowego i centrum kalifatu Alego, byli niechętni syryjskim kalifom Umajjadów i byli od dawna przywiązani do domu Alego. Zaproponowali Husajnowi obalenie Umajjadów. W drodze Husajna do Kufy z orszakiem około 70 ludzi, jego karawana została przechwycona przez 1000-osobową armię kalifa w pewnej odległości od Kufy. Został zmuszony do udania się na północ i rozbicia obozu na równinie Karbali w dniu 2 października, gdzie wkrótce potem przybyła większa armia Umajjadów licząca 4000 osób. Negocjacje zakończyły się fiaskiem po tym, jak gubernator Umajjadów Ubajd Allah ibn Ziyad odmówił Husajnowi bezpiecznego przejścia bez poddania się jego władzy, co zostało przez Husajna odrzucone. 10 października doszło do bitwy, podczas której Husajn zginął wraz z większością swoich krewnych i towarzyszy, a pozostali przy życiu członkowie rodziny zostali wzięci do niewoli. Po bitwie odbyła się Druga Fitna, podczas której Irakijczycy zorganizowali dwie oddzielne kampanie, aby pomścić śmierć Husajna; pierwszy autorstwa Tawwabina, a drugi Mukhtara al-Thaqafiego i jego zwolenników.

Bitwa o Karbalę zelektryzowała rozwój partii proalidzkiej (Shi'at Ali) w wyjątkową sektę religijną z własnymi rytuałami i pamięcią zbiorową. Zajmuje centralne miejsce w szyickiej historii, tradycji i teologii i jest często przytaczana w szyickiej literaturze. Dla szyitów cierpienie i śmierć Husajna stały się symbolem poświęcenia w walce dobra ze złem, sprawiedliwości i prawdy z niesprawiedliwością i fałszem. Dostarcza również członkom szyickiej wiary katalog heroicznych norm. Bitwa jest upamiętniana przez szyitów podczas corocznego dziesięciodniowego okresu muzułmańskiego miesiąca Muharram, którego kulminacją jest dziesiąty dzień miesiąca, znany jako Dzień Aszury. W tym dniu szyici opłakują żałobę, organizują publiczne procesje, organizują zgromadzenia religijne, biją się w piersi, aw niektórych przypadkach sami się biczują. Muzułmanie sunniccy również uważają ten incydent za tragedię historyczną; Husajn i jego towarzysze są powszechnie uważani za męczenników zarówno przez muzułmanów sunnickich, jak i szyickich.

Ahl al-Bayt odnosi się do rodziny islamskiego proroka Mahometa, chociaż termin ten został również rozszerzony w islamie sunnickim na wszystkich potomków Banu Hashim, klanu Mahometa, a nawet wszystkich muzułmanów. W szyickim islamie termin ten ogranicza się do Mahometa, jego kuzyna i zięcia Ali, jego córki Fatimy oraz ich dwóch synów, Hasana i Husajna. Jednak powszechnym poglądem sunnickim jest harmonizacja obu interpretacji, aby uwzględnić Muhammada, Ali, Fatimę, Hasana, Husajna wraz z żonami Mahometa.

Podczas gdy wszyscy muzułmanie szanują Ahl al-Bayt, to szyici najbardziej szanują Ahl al-Bayt, uważając ich za nieomylne ucieleśnienie boskiej mądrości i doskonałych przywódców społeczności muzułmańskiej. Szyici również wierzą w odkupieńczą moc bólu i męczeństwa znoszonego przez Ahl al-Bayt, zwłaszcza przez Hussaina.

Ali ibn Abi Ṭalib był kuzynem, zięciem i towarzyszem islamskiego proroka Mahometa. Rządził jako czwarty właściwie prowadzony kalif od 656 do jego zabójstwa w 661. Jest jedną z głównych postaci w szyickim islamie jako pierwszy szyicki imam, a w islamie sunnickim jako czwarty z „słusznie prowadzonych” (rashidūn) kalifów (imię używane dla pierwszych czterech następców Mahometa).