Night Hawk Down

Nocny jastrząb w ogniu - Slaviša Golubović

Zestrzelenie wrogich samolotów, a zwłaszcza F-117A, podczas agresji NATO na Federalną Republikę Jugosławii (FRJ) od ponad dwudziestu lat pozostaje w centrum zainteresowania zarówno krajowej, jak i zagranicznej opinii publicznej. Różni analitycy, eksperci, dziennikarze, a nawet niektórzy nieodpowiedzialni członkowie jednostki poinformowali o „nowych kluczowych faktach” dotyczących zestrzelenia.

Dzięki zeznaniom z pierwszej ręki sprawców zestrzelenia, tych, którzy rzeczywiście zaatakowali nie do pokonania, dowiedzieliśmy się, w jaki sposób samoloty wroga zostały trafione. Nie wystarczyłoby powiedzieć, że była to po prostu legendarna „praca zespołowa”, bo nieskazitelna koordynacja zespołu nie gwarantuje sukcesu za każdym razem. Powiedziałbym, że jest w tym coś jeszcze cenniejszego, a praca zespołowa jest jedynie warunkiem wstępnym. I to jest mocne zbiorowe przekonanie, że cel jest osiągalny, a jednostka ma siłę, wiedzę, energię, pewność siebie i przewagę, aby go osiągnąć.

Niestety, tak ogromny sukces nie mógł obejść się bez tego, co od wieków jest tradycyjnie obecne wśród narodu serbskiego, a mianowicie tarć. Nawet w czasie wojny i na co dzień starano się przedstawiać i interpretować wydarzenia w sposób odbiegający od pracy zespołowej, bez której nie jest możliwe skuteczne działanie bojowe Jednostek Rakietowych Obrony Powietrznej.

Wydarzenia i działania związane z 3. Dywizją Rakietową Obrony Powietrznej podczas agresji NATO na FRJ w 1999 r., zwłaszcza w części związanej ze zestrzeleniem samolotów F-117A i F-16CG, są omówione w kilku opublikowanych materiałach drukowanych, a także w wielu programów telewizyjnych i filmów. Jednak ze względu na zindywidualizowane, niezależne podejście niektórych i prezentację subiektywnych poglądów, niektóre wydarzenia z tego okresu nie zostały przedstawione w sposób wiarygodny. Część tych projektów doprowadziła do sporów między członkami Załóg Bojowych, wszystkie razem plamiły i pozostawiały złe wrażenie na tych wydarzeniach.

Byliśmy w stanie osiągnąć ten niewiarygodny sukces, ale niektórzy z nas byli również zdolni i przygotowani do jego urzeczywistnienia i przedstawienia w niecny sposób w imię osobistych interesów.

Pomimo wszystkich słabości daliśmy z siebie wszystko, kiedy to miało znaczenie, tocząc bitwę i wypełniając nasz cel jako jednostki. Sukces, dumę i świadectwo pozostawiamy potomnym, poczucie ostatecznej dumy i pamięć o tych, którzy swoją wiedzą, umiejętnościami, mądrością i wytrwałością pokonali potęgę nieporównywalnie przewyższającą naszą.

Jako autor nie zakładam, że jestem właścicielem prawdy absolutnej. Ze względu na wojenne okoliczności wszyscy uczestnicy wydarzenia mają swoje autentyczne, subiektywne doświadczenie obiektywnej rzeczywistości. Dlatego swoją perspektywę wydarzeń odłożyłem na dalszy plan, kładąc nacisk na inne osobiste świadectwa jako autentyczne dokumenty wojenne. Prawda o „Night Hawk Down” zrodziła się z syntezy wiarygodnych wspomnień członków Division.