Allama Iqbal

Allama iqbal aur falsafa en zindagi aur maut door M Jamiluddin Siddiqui

Wat is de beste manier om geld te verdienen? Hoe u uw geld kunt verdienen met uw geld

Allama iqbal ne zindgi aur mot k falsafa ko teen nuqta w nazar se peesh kya hy yani is k teenon pehluon ko bare ahsan treqe se ujagar farmaya hy.

Muhammad Jamil-ud-Din Siddiqui, Allama Iqbal ka Falsafa Zindgi aur Maut: Az Roe Hadees-e-Pak wa Quran-e-Hakeem.

Sir Muhammad Iqbal Kt (Urdu: محمد اقبال; 9 november 1877 - 21 april 1938) was een Zuid-Aziatische moslimschrijver, filosoof, geleerde en politicus, wiens poëzie in de Urdu-taal wordt beschouwd als een van de grootste van de twintigste eeuw, en wiens De visie van een cultureel en politiek ideaal voor de moslims van het door de Britten geregeerde India was om de impuls voor Pakistan te stimuleren. Hij wordt gewoonlijk aangeduid met de eretitel Allama (uit het Perzisch: علامہ, geromaniseerd: ʿallāma, letterlijk 'zeer wetend, meest geleerd').

Iqbal, geboren en getogen in Sialkot, Punjab, in een etnische Kashmiri-moslimfamilie, voltooide zijn B.A. en MA aan het Government College Lahore. Hij doceerde Arabisch aan het Oriental College, Lahore van 1899 tot 1903. Gedurende deze tijd schreef hij veel. Onder de Urdu-gedichten uit deze tijd die populair blijven, zijn Parinde ki faryad (Een vogelgebed), een vroege meditatie over dierenrechten, en Tarana-e-Hindi (The Song of Hindustan), een patriottisch gedicht - beide gedichten voor kinderen. In 1905 vertrok hij voor verdere studies in Europa, eerst naar Engeland, waar hij een tweede B.A. aan het Trinity College, Cambridge en werd vervolgens toegelaten tot de balie van Lincoln's Inn, en vervolgens naar Duitsland, waar hij een Ph.D. in filosofie aan de Universiteit van München. Na zijn terugkeer in Lahore in 1908 vestigde hij zich als advocaat, maar concentreerde hij zich op het schrijven van wetenschappelijke werken over politiek, economie, geschiedenis, filosofie en religie. Hij is vooral bekend om zijn poëtische werken, waaronder Asrar-e-Khudi - na wiens publicatie hij een ridderschap ontving, Rumuz-e-Bekhudi en de Bang-e-Dara. In Iran, waar hij bekend staat als Iqbāl-e Lāhorī (Iqbal van Lahore), staat hij hoog aangeschreven vanwege zijn Perzische werken.

Iqbal beschouwde Rumi als zijn gids en Ashraf Ali Thanwi als de grootste levende autoriteit op het gebied van Rumi's leringen. Hij was een groot voorstander van de politieke en spirituele heropleving van de islamitische beschaving over de hele wereld, maar vooral in Zuid-Azië; een reeks lezingen die hij daartoe hield, werd gepubliceerd als The Reconstruction of Religious Thought in Islam. Iqbal werd in 1927 gekozen in de Wetgevende Raad van Punjab en bekleedde een aantal functies in de All India Muslim League. In zijn presidentiële toespraak in 1930 tijdens de jaarlijkse bijeenkomst van de Liga in Allahabad formuleerde hij een politiek kader voor moslims in het door de Britten geregeerde India. Iqbal stierf in 1938. Na de oprichting van Pakistan in 1947 werd hij daar de nationale dichter genoemd. Hij staat ook bekend als de "Hakeem-ul-Ummat" ("De wijze van de Ummah") en de "Mufakkir-e-Pakistan" ("De denker van Pakistan"). De verjaardag van zijn geboorte (Yom-e Welādat-e Muḥammad Iqbāl), 9 november, was tot 2018 een officiële feestdag in Pakistan. Abul Hasan Ali Hasani Nadwi schreef Glory of Iqbal om hem kennis te laten maken met de Arabische wereld.

Muhammad Iqbals The Call of the Marching Bell (بانگِ درا, bang-e-dara), zijn eerste bundel Urdu-poëzie, werd gepubliceerd in 1924. Het werd geschreven in drie verschillende fasen van zijn leven. De gedichten die hij schreef tot 1905 - het jaar dat hij naar Engeland vertrok - weerspiegelen patriottisme en de beeldtaal van de natuur, waaronder de patriottische Urdu-taal "Saare Jahan se Accha" en "Tarana-e-Milli" ("The Song of the Community "). De tweede reeks gedichten dateert van 1905 tot 1908, toen Iqbal in Europa studeerde, en staat stil bij de aard van de Europese samenleving, die volgens hem spirituele en religieuze waarden had verloren. Dit inspireerde Iqbal tot het schrijven van gedichten over het historisch en cultureel erfgoed van de islam en de moslimgemeenschap, met een mondiaal perspectief.